Сергеј Ѓеоргиев 

При­ро­да­та на мис­ла­та е та­ква што го фраг­мен­ти­ра све­тот на де­ло­ви: јас и дру­ги­те, ние и вие, лу­ѓе­то и жи­вот­ни­те, чо­ве­кот и при­ро­да­та, со­лар­ни­от си­стем и га­ла­кси­ја­та, га­ла­кси­ја­та и уни­вер­зу­мот. Ко­га оваа илу­зи­ја ќе се сог­ле­да ка­ко та­ква, оста­ну­ва ре­ал­но­ста ка­ко це­ли­на. Ко­га ова ќе се до­жи­вее искус­тве­ноa, а не са­мо да се раз­бе­ре ин­те­ле­кту­ал­но, чо­век ги до­жи­ву­ва дру­ги­те, жи­вот­ни­те и све­тот ка­ко не­раз­де­лен дел од се­бе

Сѐ што ќе про­чи­та­те не­кој друг ве­ќе го ка­жал пред ме­не, а на по­ве­ќе­ми­на од вас, се­пак, ќе ви би­де но­вo.

Пред де­се­ти­на го­ди­ни ми се слу­чи­ја ред ко­ин­ци­ден­ции (ако ве­ру­ва­те во та­кви ра­бо­ти) што ме до­не­соа до ед­но искус­тво што е мно­гу те­шко да се об­јас­ни со збо­ро­ви, мо­же­би и за­луд­но, ама ко­га ве­ќе сум трг­нал да ви го ка­жам тоа што са­кам да ви го ка­жам, ќе тре­ба да се оби­дам да го опи­шам.

Целиот текст е објавен во 42. издание на „Лице в лице“