Лице в лице со Кате Велкова

Ај­вар, фе­фе­рон­ки и „Ли­це в ли­це“

Ве­ли де­ка про­даж­ба­та ја пра­ви среќ­на за­што ѝ ну­ди мож­ност да из­ле­зе во град и да раз­го­ва­ра со мно­гу лу­ѓе, а ѝ овоз­мо­жу­ва и да си ку­пи сѐ што ѝ е по­треб­но

Ма­ја Ра­ван­ска

Ај­вар, фе­фе­рон­ки и „Ли­це в ли­це“. Оваа есен тоа се три­те глав­ни за­дол­же­ни­ја и ужи­ва­ња на Ка­та Вел­ко­ва, про­да­вач­ка на на­ше­то улич­но спи­са­ние од „По­ра­ка Не­го­ти­но“ – Вол­ко­во.
Ве­се­ла­та же­на, ко­ја че­сто го про­да­ва спи­са­ни­е­то за­ед­но со про­да­вач­ки­те Гор­де, Ана­бе­ла и Пе­пи, ве­ли де­ка пер­и­о­дов е мно­гу за­фа­те­на.
– Од­мо­рот ми по­ми­на, бев во Охрид и се­га е вре­ме да се фа­ти­ме за ра­бо­та. Пра­ви­ме зим­ни­ца и мно­гу сме вред­ни си­те. Под­го­тву­ва­ме ај­вар, лу­те­ни­ца, пин­џур, ру­ска са­ла­та, жи­ва тур­ши­ја, а си­от зе­лен­чук е од на­ша­та бав­ча – гор­до об­јас­ну­ва Ка­те.
Бав­ча­та, во ко­ја се­кој жи­тел на ку­ќа­та во ко­ја жи­вее Ка­те дал свој при­до­нес, за­ед­но со вра­бо­те­ни­те на „По­ра­ка“, е бо­га­та со раз­но­ви­ден зе­лен­чук, па за­тоа и се­га има­ат што да со­бе­рат за зим­ни­ца.

„Ли­це в ли­це“ е за си­те лу­ѓе што са­ка­ат уба­ви те­ми

Во за­ед­нич­ка­та ку­ќа во ко­ја жи­ве­ат отка­ко се де­ин­сти­ту­ци­о­на­ли­зи­ра­ни од Спе­ци­јал­ни­от за­вод во Де­мир Ка­пи­ја, за­ед­но со по­ве­ќе ко­рис­ни­ци на „По­ра­ка Не­го­ти­но“, се­кој си има сво­ја об­вр­ска во ко­ја, на­ви­сти­на, ужи­ва. Ка­те рас­ка­жу­ва де­ка си­те си по­ма­га­ат ме­ѓу­себ­но.
– Мно­гу ни е уба­во – ве­ли пив­ну­вај­ќи ка­фе. – Си се дру­жи­ме, си ра­бо­ти­ме за­ед­но, си по­ма­га­ме, не сме са­ми – ве­ли таа.
Не про­пу­шта да ги спо­ме­не Вес­на, Ма­ца, Гор­де, Ана­бел­че, Пе­пи, ка­ко и неј­зи­ни­от брат Мла­ден.
– Со си­те се дру­жам. Ужи­вам ко­га во ГТЦ го про­да­ва­ме „Ли­це в ли­це“. Најм­но­гу ни ку­пу­ва­ат мла­ди лу­ѓе и тие сè зна­ат што пи­шу­ва во спи­са­ни­е­то, по­ве­ќе од нас – ве­ли Ка­те и се смее со сво­ја­та ка­ра­кте­ри­стич­на, за­раз­на нас­ме­вка.
На пра­ша­ње­то, ка­ко мо­же чи­та­те­ли­те да зна­ат што пи­шу­ва во спи­са­ни­е­то по­ве­ќе од са­ми­те про­да­ва­чи, му­дро од­го­ва­ра:
– За нив си е спи­са­ни­е­то, тие да го ку­пу­ва­ат за­што нив ги ин­те­ре­си­ра­ат тие си­те нај­у­ба­ви те­ми.
Таа приз­на­ва де­ка не го чи­та спи­са­ни­е­то за­тоа што, за жал, не мо­же да чи­та, па ко­га не­што ја ин­те­ре­си­ра, ги за­мо­лу­ва Гор­де или Ана­бе­ла да ѝ про­чи­та­ат. Ве­ли де­ка про­даж­ба­та ја пра­ви среќ­на за­тоа што раз­го­ва­ра со мно­гу лу­ѓе, из­ле­гу­ва во град и има па­ри за да си ку­пи „сè што ќе по­са­ка“. А неј­зи­но­то „што ќе по­са­ка“ е на­ви­сти­на скром­но:
– Се­га ми тре­ба­ат по­ве­ќе чи­фта но­ви чо­ра­пи. Не мо­жам по­ве­ќе да сум бо­са во сан­да­ли, за­ла­ди мно­гу.

Бру­но е нај­до­бри­от при­ја­тел на Ка­те
Ка­те ва­жи за мно­гу ко­му­ни­ка­тив­на и ве­се­ла же­на, ко­ја ужи­ва во про­ше­тки. Ја пра­шу­вам со ко­го уште се дру­жи, а таа ми од­го­ва­ра:
– Со Бру­но, тој ми е мно­гу до­бар при­ја­тел.
Би­деј­ќи до то­гаш не­мав чу­е­но де­ка во за­ед­ни­ца­та во Вол­ко­во жи­вее и Бру­но, ја пра­шав од ка­де го за­поз­на­ла Бру­но, ка­де се дру­жат.
– Јас и Вес­на го ше­та­ме низ Вол­ко­во и му да­ва­ме да ја­де. Мно­гу до­бро ку­че е и по­ве­ќе тој нè чу­ва нас, откол­ку што ние го чу­ва­ме не­го – ми од­го­ва­ра таа отка­ко сфа­ти де­ка јас не прет­по­ста­вив де­ка ста­ну­ва збор за „нај­до­бри­от при­ја­тел на чо­ве­кот“, а не за не­кој нов при­ја­тел на Ка­те.
Пе­ток е, па Ка­те об­јас­ну­ва де­ка има­ат грав­че за ру­чек, а таа му по­ма­га­ла на го­тва­чот да го на­пра­ви.
– Не знам да зго­твам грав, но мо­жам да по­ма­гам. На­ју­ба­во ми е ко­га го ја­дам со фе­фе­рон­ки. Си­те ја­де­ња се по­у­ба­ви со лу­ти фе­фе­рон­чи­ња – ве­ли Ка­те.
Кри­сти­на Ни­ко­лов­ска, ко­ја си­те ја ви­ка­ат Ки­ка и ко­ја ра­бо­ти со нив, ми об­јас­ну­ва де­ка си­те ко­рис­ни­ци обо­жа­ва­ат да ја­дат лу­то и ужи­ва­ат во фе­фе­рон­ки­те, кои са­ми­те ги под­го­тву­ва­ат. За тоа де­ка се вред­ни, све­до­чи и Ки­ка:
– Не мо­жам да до­бро­јам што сè пра­ви­ме и ќе на­пра­ви­ме за зим­ни­ца. Си­от зе­лен­чук од бав­ча­та го скла­ди­ра­ме или пра­ви­ме тур­ши­ја, ка­ко и сос од до­ма­ти, а од браш­но­то на­пра­вив­ме ју­фки и та­ра­на. Во ку­ќа­ва во Вол­ко­во жи­ве­ат 38 лу­ѓе и за си­те нив мо­ра да има бо­га­та и из­ба­лан­си­ра­на ис­хра­на за зи­ма­та што до­а­ѓа – ве­ли таа.

Ги оста­ва­ме Ка­те и си­те неј­зи­ни при­ја­те­ли да го до­вр­шат вкус­но­то грав­че за ру­чек и да ужи­ва­ат во лу­ти­от вкус на фе­фе­рон­ки­те.

До­кол­ку са­ка­те да ја пре­срет­не­те Ка­те и да ја пра­ша­те за не­кој ре­цепт за зим­ни­ца, ќе ја нај­де­те во ГТЦ или на пло­штад „Ма­ке­до­ни­ја“, неј­зи­ни­те оми­ле­ни ме­ста за про­ше­тка и за про­даж­ба на улич­но­то спи­са­ние.