ЖЕНИ – ХЕРОЈКИ
На денешен ден пред 18 години, семејството на Ана Михајлоска одлучи да ги донира нејзините бубрези, откако таа беше погодена од разорно мозочно крварење предизвикано од аневризма. Беше прашање на денови, а можеби и часови кога ќе заврши нејзиниот живот кој се одржуваше на апарати. Во тоа време не постоеше законска регулатива за органодонаторство, а потврда за семејството дека постапуваат како што треба, им бил целиот нејзин живот.
Ана беше силна и питома, човек со огромно срце, човекољубец, со прекрасна насмевка, жена што еднаш ќе ја видите и ќе ја запамтите по енергијата со која што зрачеше.
Имаше широки сфаќања и далекусежни погледи. Често изјавуваше дека би сакала, кога ќе почине, нејзиното тело наместо да биде погребано, да им биде дадено на студентите по медицина за да се обучуваат. Жестоко и гласно реагираше на расистички, шовинистички, верски, полови и други видови предрасуди и поделби, на секаков вид дискриминација. Беше исклучително правдољубива, слободоумна, самосвојна, сомилосна и дарежлива (беше меѓу првите што вдоми две босански семејства побегнати од бомбардирањето на Сараево). Бесценетата, врвна дарежливост на Ана секако е подарувањето два живота (на Тино З. од Скопје и Мејреме А. од Тетово) во „замена“ за сопствениот. И двајцата, веќе 18 години водат нормален живот, или како што има речено Тино, се во најблизок вид соживот со Ана – раскажува нејзината сестра, писателката Јагода Михајловска – Георгиева чиј роман „Индиго Бомбај“ е инспириран од приказната на Ана.
Во време на загубени вредности, убаво е секогаш да се сетиме на Ана и нејзината приказна, но и на Емилија Динева жената која беше донор на првото срце, на Верица Белчевска девојката која спаси неколку животи и на сите донори и нивните храбри семејства кои како да нè спасија сите нас и нашата верба во хуманост и човечност.
Било за семејство што донирало органи и било за тој што заминувајќи од својот, оставил зад себе живот, чувствувам длабок порив до земја да се поклонам пред него. Сите тие до солзи ме трогнуваат и ме одушевуваат. Имам желба да ги запознаам, да ги прегрнам, да им кажам дека знам низ што сè поминуваат, дека ми е познато колку храброст и емпатија се потребни за да се донесе таква одлука, дека ја чувствувам нивната болка по заминатиот близок, но истовремено и нивната радост што, на некој начин, тој продолжува да постои во нечиј друг живот. А најмногу од сè имам потреба да им се заблагодарам што се светли точки на човечност во она што го нарекуваме човештво – нагласува Михајловска – Георгиева.
