Да станеме подобри луѓе, а не робови на технологијата!

По­ми­наa петнаесет месеци од првиот случај на ковид-19, а светот сè уште не успеа да се соочи со но­во­на­мет­на­ти­те правила и потреби. Последиците се огромни – загубени животи, но и фи­нан­си­ска криза што ја доживува речиси секое семејство.

Аген­ци­ја за вработување на Република Северна Македонија дава податок дека во првиот квартал на 2021 година имаме пораст од 66,3 проценти на невработени лица во однос на невработените ли­ца од  првиот квартал од минатата година. Освен што голем број луѓе го загубија своето ра­бот­но место, добар дел и гo напуштија поради ризикот да го изгубат својот живот поради слабата здрав­стве­на состојба. Пандемијата успеа да го запре светот како никој досега. За еден месец карантин, при­ро­да­та успеа толку многу да се обнови и светот повторно да задише чист воздух.

[ihc-hide-content ihc_mb_type=”block” ihc_mb_who=”unreg,6″ ihc_mb_template=”3″ ]

Дали сме сведоци на освестувањето на поединецот?

Да претпоставиме дека пандемијата заврши и сите ние научивме да бидеме потрпеливи, по­љу­без­ни и поемпатични. Светот се враќа во нормала и сите ние им се враќаме на нашите обврски. Све­тот станува место каде што секој се пронаоѓа себеси и има можност да се грижи и да за­ра­бо­ту­ва за својот живот. Под наметката на човечноста има место за сите, доволно е само да си подадеме ра­ка едни на други и заедно да чекориме кон иднината.
Се­то ова е лесно да се каже, доколку, навистина, секој поединец во нашето општество се ан­га­жи­ра. За ефикасно соочување со невработеноста и за инклузија потребен е голем напор од властите, но и од поединците, кои ќе создадат целина и ќе ги научат младите на вистинските вредности.
А младите, плодната почва што ќе се посее со семе на учтивоста, емпатијата и на свесноста за мож­но­сти­те што им се понудени и за нивно правилно искористување, значат вродување здрав цвет и сочен плод што може да му донесе многу на светот.
За добрите вредности да бидат пренесeни, секоја индивидуа треба да биде свесна за нив. Поч­ну­вај­ќи од тие што во своите раце ја имаат моќта за промена на барем еден човечки живот на по­до­бро. Сите да почнат од себе! Кога поединецот се менува, се менува општеството, а со тоа и светот.

Надеж дека ќе станеме подобри луѓе

Спо­ред моето мислење, најважната придобивка е моментот кога сфативме колку е драгоцена сло­бо­да­та. Колку многу вреди животот на нашите најблиски. Сфативме и дека благодарение на про­да­ва­чи­те во маркет, редарите, сестрите и лекарите, ние имаме шанса за фер борба со вирусот. За првпат не ни беше важно од кој пол, вера, националност или со какви посебни потреби се лу­ѓе­то што секој ден се на своето работно место и нè услужуваат. Зар требаше да ни се случи нешто го­ле­мо, како пандемија, за да се вратиме на вистинските човечки вредности?! Можеби по сето ова, си­те ние ќе станеме подобри луѓе.  Ако сметаме на тоа дека извлековме голема поука од целата из­ми­на­та година – дека ништо не може да го замени човечкиот живот, треба да сметаме и на тоа да не ѝ станеме ние робови на технологијата, туку да ја искористиме најдобро што можеме за да таа ни послужи нам.

Наш е изборот на која страна ќе бидеме, дали поради себичноста и гордоста ќе го оставиме светот со безброј бездомни лица, питачи, тажни и болни луѓе, или ќе се бориме за човештвото и ќе соз­да­де­ме промени во барем еден човечки живот.
Чо­веч­но­ста треба да ни биде главна карактеристика, а упорноста и истрајноста да ни се при­друж­ни­ци до ваквата цел. Што ќе му е животот на човекот, кога е исполнет само со материјалното, а ду­ша­та е празна како последица на тоа дека можел да помогне, а не го сторил тоа, можел да биде љу­бе­зен, а не е, можел да создава, а не да урива, можел да даде љубов, а не го прави тоа.

Тех­но­ло­ги­ја­та ни ги олесни животот на милион начини, но не може да подари љубов и топла нас­ме­вка. Знаеме дека стрпливоста на шалтер во аптека е наградена со насмевка од Нина, кафето под­го­тве­но и послужено во „Umbrella“ е некако поубаво од обично, а ние станавме верни под­др­жу­ва­чи на сите храбри луѓе што не се покоруваат пред животот.

(Автор­ка­та е студентка, извидник и волонтерка)

[/ihc-hide-content]