Среќата ти е пред носот, само треба да ја видиш

Ретро или њутајмер тинејџер? Во која група си ти? Во која и да си, знај дека љубовта е олд­тај­мер­ска. Постои отсекогаш и ќе постои засекогаш, те уверува Венко Андоновски

8 сеп­тем­ври

Ве­ќе губам волја. Седум дена бев мирна, а сега пак почна. Денес не беше онакво од куче, беше ед­на мува. Професорката Јовиќ предаваше за Илијада и Одисеја на Хомер, говореше за тоа дека ста­ро­грч­ки­те јунаци ги краселе витешка чест и достоинство. И само што рече „достоинство“, низ про­зо­ре­цот влезе таа. Гадот, мувата. Ај погодете на кого застана? На мене. На мојот нос.

Отка­ко влезе низ прозорецот, бидејќи брмчеше како да е млазен авион, сите ја следеа со поглед. А кога го избра мојот нос за аеродром, сите љубопитни погледи ги замени кикот. Јас, пак, не знам зо­што, иако мувата ме скокоткаше, се правев дека не ја забележувам, па божем заинтересирано гле­дав во професорката Љиља, која и натаму говореше како ништо да не се случило. Но само јас ви­дов дека и таа виде: крајчињата на усните ѝ трепереа и јас се исплашив дека пак ќе прсне во онаа смеа. Но таа одлично се контролираше. Решив да не се поместувам. Ми се чинеше дека, ако за­мав­нам со раката и ја избркам мувата, на некој начин ќе признаам дека самата сум виновна за тоа што слетала врз мене. Дека ги „исполнувам условите“ да застане врз мене. Дека мирисам не­при­јат­но, иако лицето утринава го измив со најубав сапун од кокосов орев. Или дека воопшто не сум ги испрала патиките од минатата седмица, по оној инцидент со кучешкото онакво.