Си ги знаеме своите работнички права?

Збо­ру­ва­ме за социјална правда, но не ја живееме. Отвораме прашања за потребите на ра­бот­ни­кот, за намалување на дискриминацијата, ги усогласуваме законите со европските, но со­ци­јал­на­та нееднаквост не се намалува, туку се зголемува.

Гра­ѓа­ни­те на оваа земја немаат исти можности за образование и за вработување, уште се бо­ри­ме со дискриминација во однос на пол, возраст, партиска или етничка припадност, Џи­ни­е­ви­от коефициент ни е 30,7, а 21,6 процент од нашето население не може да си ги задоволи ос­нов­ни­те потреби, 30,1 проценти од работоспособното население имало тешкотии во на­ми­ру­ва­ње на сметките и на другите давачки.

Ако се свртиме глобално, индустрискиот капитализам донесе придобивки за човештвото – ин­ду­стри­ски и технолошки напредок, но и предизвика енормно уништување на животната сре­ди­на и ја зголеми социјалната нееднаквост до невидени размери поради тоа што долгорочната бла­го­со­стој­ба на општеството е ставана многу зад краткорочниот профит на корпорациите и на по­е­дин­ци­те. Низ бројки – осум милијардери се сопственици на богатството на една половина од човештвото, дневно имаме по 12,5 милијарди часови неплатена работа на жени и на де­вој­чи­ња, 800 милиони луѓе се гладни на дневна основа, две милијарди лица не ги добиваат по­треб­ни­те дневни намирници.